Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης .
Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης: Ο άγιος της ενότητας. O Όσιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης γεννήθηκε στην Αίγυπτο περί το 360 μ.Χ. από γονείς θεοφιλείς, και ήταν συγγενής των Πατριαρχών Αλεξανδρείας, Θεοφίλου (385 – 412 μ.Χ.) και Κυρίλλου Α’ (412 – 444 μ.Χ.). Ηταν μοναχός και σημαντικός εκκλησιαστικός πατέρας στην Αίγυπτο. Ονομάζεται Πηλουσιώτης επειδή πιθανώς ασκήτευσε και ήταν ηγούμενος μονής κοντά στο αρχαίο Πηλούσιο (το σημερινό Πορτ Σάιντ). Ασχολήθηκε με τη μελέτη των Γραφών και την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας.
Διδασκαλία του αγιου Ισιδώρου.
Η διδασκαλία του Ισιδώρου αναφέρεται σε δογματικά θέματα. Πίστευε ότι ο μοναχισμός είναι το ιδεώδες της χριστιανικής τελειότητας, ότι οι μοναχοί πρέπει να είναι και θεολογικώς καταρτισμένοι, ώστε να μπορούν να υπερασπίζονται την πίστη. Θεωρούσε ότι τρία πράγματα είναι απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής: η προσευχή, η αρετή και η πίστη. Ο αντιρρητικός του λόγος απευθύνεται εξίσου προς τους Ιουδαίους και τους εθνικούς. Κατά τον Ισίδωρο, η Αγία Γραφή είναι ο οδηγός απέναντι στις αιρετικές διδασκαλίες και η πηγή βάση της οποίας διακήρυττε την τριαδικότητα του Θεού, την ενότητα της ουσίας Του και και τη διάκριση των υποστάσεων. Ο Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης, διακρίθηκε ως σπουδαίος επιστολογράφος. Διέθετε σπάνια παρρησία και διακρινόταν για το ακέραιο ήθος και την ορθότητα της πίστης. Σώζονται χιλιάδες επιστολές του προς κληρικούς, σοφιστές, γραμματικούς, ιατρούς αλλά και ιδιώτες. Χωρίς να υπολογίζει τη δύναμη της κρατικής εξουσίας, λειτουργώντας πέρα από εγκόσμιες σκοπιμότητες, ήλεγχε ακόμη και κοσμικούς άρχοντες καθώς και αυτόν ακόμη τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β’ (408-450). Πολλές από τις επιστολές του Ισιδώρου απευθύνονται σε επισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους και μοναχούς, στους οποίους υπενθυμίζει το ύψος της ιεροσύνης και του μοναχικού βίου καθώς και την πνευματική βαρύτητα της κλήσης τους. Σχετικά με την υψηλή αποστολή της ιεροσύνης ακολουθεί τον Γρηγόριο Θεολόγο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Η ιεροσύνη είναι «θείο πράγμα», «θεία τελετή η οποία ανοίγει τους ουρανούς σε όσους μυήθηκαν» στη χριστιανική πίστη αλλά και «πράγμα ουράνιο
Ευθύνες της Ιεροσύνης.
Σε ότι αφορά τους ιερωμένους, σύμφωνα με τον Ισίδωρο, γνήσιος ιερέας δεν είναι ο γενικά ενάρετος αλλά αυτός του οποίου η αρετή πηγάζει από τα έργα του αλλά και από τον εσωτερικό του κόσμο. Μάλιστα ο ιερέας οφείλει να δρα ως διάκονος του Χριστού και όχι ως πολιτικό πρόσωπο αποφεύγοντας τις εντάσεις και τις επάρσεις και έχοντας ως στόχο την ειρηνική διακονία. Παράλληλα, ο φιλάργυρος ιερέας στιγματίζεται ως άξιος σαρκασμού, ενώ στηλιτεύεται το γεγονός πως στην εποχή του οι φορείς της Εκκλησίας απώλεσαν, σύμφωνα με τον ίδιο, τον ευαγγελικό και αποστολικό τους βίο, με επακόλουθο την υποταγή της Εκκλησίας στην κοσμική εξουσία. Ιδιαίτερα καυστικές ήταν οι απόψεις του για τα άτομα που καταφεύγουν σε άδικες κριτικές. Χαρακτηριστικά, αναφέρει πως αρκετοί άνθρωποι είτε δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν το δίκαιο ή αρκετές φορές αν και το αντιλαμβάνονται, η κρίση τους επηρεάζεται από παράγοντες όπως ο φόβος, η ανανδρία, η μνησικακία, η φιλία, ο χρηματισμός κλπ Παράλληλα εκλάμβανε ως μη κατανοητή την άρνηση καταβολής του μισθού από τον εργοδότη προς τον εργαζόμενο, ακόμη και εάν η εργασία αφορά μια θεάρεστη πράξη, όπως λ.χ. η ανοικοδόμηση ιερού ναού, και θεωρούσε επιβεβλημένη την τιμωρία έναντι κάθε αδικίας που πραγματοποιείται σε βάρος των φτωχών εργαζόμενων.
Η μνήμη του αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτη εορτάζεται στις 4 Φεβρουαρίου